وَهم سبز

نمى توانستم، دیگر نمى توانستم
صداى پایم از انکار راه بر مى خواست
و یأ سم از صبورى روحم وسیعتر شده بود
و آن بهار، و آن وهم سبز رنگ
که بر دریچه گذر داشت، با دلم مى گفت
((نگاه کن
تو هیچگاه پیش نرفتى
تو فرو رفتى))