الآن حوصلم سر رفته بود گفتم مثل همیشه خودکارمو بردارم حرف بزنم؛ البته نمى دونم چى بگم.
دست خطم رو همه مى گن بده ولى براى من عالیه چون مال خودمه و این برام خیلى با ارزشه.
اینقدر بى حوصله شدم که چند وقته مى خوام هر دو وبم رو پاک کنم ولى باز آخر منصرف مى شم مى گم نه، نکن این کار رو؛
حتى چند وقت پیش ها مى رفتم پشت سر هم پارک مى رفتم که الآن اونم نمى رم.
بیش از اندازه حوصلم سر میره وقتى هم مى رم بیرون بى هدف مى رم نمى دونم سمت راست باید بپیچم یا چپ؛ تو
این دو سه روزه دارم خودمو مى کشم، بى اندازه بى حوصله شدم و خودم جلوى خودم رو نمى تونم بگیرم که درونم به بیرون نفوذ نکنه
چون هر جور شده بالاخره درون آدم به بیرون حتما سرایت مى کنه و این جریان رو همه مى فهمن که من یه مرگمه.
این حرف ها رو براى این گفتم که هم خودمو کمى خالى کنم، هم این که نوشتن از یادم نره تنها چیزى که از اول زندگیم تا به الآن بلدم
نمى خواستم این تنها چیز که به یاد دارم از یادم بره
(تشکر از شما که تا آخرین خط خوندین)
                                                                                                                     ٠١:٤٤_٩٣/٠٤/٠٣